Zaterdagavond

Zaterdagavond. Caféavond. Een donkere kroeg met een houten vloer, en houten tafels en stoelen. En platen van Tom Waits en The Rolling Stones aan de muur. Spots op schemerstand schilderen feeërieke taferelen in de opkringelende rook, en zorgen voor een scherpe aftekening van de zwarte silhouetten van drie jonge muzikanten. Een éénentwintigste eeuws hiërogliefengeschrift, het ideale decor voor de rechttoe rechtaan rockmuziek die deze jongens maken. En hier ga ik in de fout: The DeVilles maken geen rock and roll, The DeVilles zijn rock and roll. Het is een levenswijze, een godsdienst. Het podium is hun altaar, en hun muziek de boodschap. Een boodschap recht uit het hart. Muziek vanuit een diepe ‘ik’. De baslijn resoneert met mijn longen, doet mijn adem stokken en blijft nazinderen op de bodem van mijn maag. Er kleeft een ziel aan de noten die het overvolle café ingejaagd worden. Die eerlijkheid, what you see is what you get, en dat enthousiasme zijn de bouwstenen van hun inmiddels ijzersterke live-reputatie. Het kinderlijke plezier waarmee deze jongens op een podium staan, werkt aanstekelijk. Akkoorden en riffs zijn hun persoonlijke blokjes lego. Ik kijk in de ogen van het meisje naast me, en laat me gewillig meevoeren. Samen dansen wij de donkere nacht in. Je kan wel degelijk verliefd worden op muziek…

Limbolink.be