In het spoor van The DeVilles

Afgelopen zaterdag presenteerde de Belgische band The DeVilles zijn titelloze debuutalbum in Het Depot. In afwachting van de vuurdoop stelden wij het jonge drietal gerust met een grondige babbel. Niet vergezeld van straffe koffie, maar wel van hun eigen verfrissende – en verrassend sterke – bierbrouwsel praatten zij ronduit over hun roots, hun invloeden én hun eigen plaat. Allemaal goed en wel, maar wij waren minstens even geïnteresseerd in het – zeg maar – aparte artwork. Maak kennis met The DeVilles.

Het prille begin

Zanger/gitarist Daan De Vries, bassist Alexander Laeremans en drummer Evert De Vries ontvangen ons in Het Depot. Lang moeten ze niet nadenken waar we ons zullen neerplanten: aan de toog.

Om te beginnen, stel jullie eens voor. Erg goed kennen we The DeVilles namelijk nog niet. Daan: «Wel, vier jaar geleden zijn we ermee begonnen. Evert en ik zijn broers. We wilden al langer iets samen doen, maar misten een bassist. Evert speelde eerst met Alexander in een andere band. Toen die splitte, vroegen we aan Alexander om met ons mee te doen.»

Jullie beschrijven The DeVilles als een hitsige mix van seventies rock en rauwe blues. Wie zijn jullie voornaamste inspiratiebronnen? Alexander: «Mijn grootste inspiratiebron is Led Zeppelin. Maar over het algemeen vinden wij blues en het hardere materiaal goed.» Evert: «Ik vind Wolfmother heel goed. Als je blues pakt, dan is dat eigenlijk altijd redelijk standaard. Toch, er zijn enkele groepen zoals Wolfmother en Led Zeppelin die dat uitbreiden.» Daan: «We hebben als basis blues en rock ’n roll van vroeger genomen en er dan ons eigen ding mee gedaan. Qua riffs, stijl en manier van brengen sprak die muziek ons gewoon het meeste aan.» Alexander: «The DeVilles maken dus geen geen moderne, populaire muziek …»

Tips van Lange Polle

Paul Van Bruystegem, beter bekend als Monsieur Paul en Lange Polle van o.a. Triggerfinger, producete jullie album. Niet de minste, dus. Hoe zijn jullie bij hem terechtgekomen? Daan: «Ik heb nog een zijproject, Kitty Magnet. De gitarist daarvan had vroeger met Lange Polle samengewerkt in de studio. We zijn er ooit twee nummers gaan opnemen en dat viel enorm goed mee. Toen de tijd rijp was voor een cd van de The DeVilles hebben we hem gecontacteerd. Hij heeft ons wel wat bij gebracht door de vele tips.» Alexander:«Hij was er vooral tijdens de afwerking. Toen heeft hij wat percussie en wat gitaarlijnen ingespeeld.»

Hoelang duurt zo’n opnameproces eigenlijk? Evert: «Al bij al vrij snel. De opnames begonnen tijdens de herfst van 2012. We hebben het meeste tijdens de herfstvakantie ingespeeld.» Daan: «De preproductie was al in september, denk ik. Tijdens de kerstvakantie hadden ze het album al gemixt. Daarna gebeurde de mastering in New York. Meer bepaald in dezelfde studio waar Triggerfinger zijn laatste album heeft opgenomen.» Evert: «Zij zijn daar vaste klant. Vandaar dus dat wij daar ook welkom waren.»

We lazen dat jullie onder contract bij PIAS liggen, één van de grootste independent muzieklabels en distributeurs in de internationale muziekmarkt. Hoe verloopt de samenwerking met hen concreet? Daan: «Toegeven, dat is Ward (Ward Cannaerts is de promotor van de band, n.v.d.r.) zijn verdienste. Hij zorgde voor het contract met PIAS. PIAS doet louter de distributie van de plaat. Zij zorgen dus dat de plaat door het land verspreid wordt.»

Fuck vijf bonnetjes!

Wij slurpen momenteel van jullie eigen The DeVilles-bier. Geen gewoon pilsje, merken we op. Hoe zit dat juist? Daan: «Het is eigenlijk een protest tegen de vijf bonnetjes die we meestal na optredens kregen. We vonden dat een beetje weinig, waardoor we op den duur zelf een tonnetje bier meenamen naar optredens. Na verloop van tijd vroegen we aan een lokale brouwer of hij het niet zag zitten om een The DeVilles-bier te fabriceren. En dat bleek mogelijk te zijn.» Alexander: «Zo’n bier helpt ook zeker bij de promotie van de plaat. Mensen onthouden dat, hè …»

Inderdaad, heren. Schol! Nu even terug over jullie debuutplaat. Welke dromen koesteren jullie? Evert: «Dat we vooral schoon optredens en festivals met veel volk mogen doen. Het is niet de bedoeling dat we popsterren worden, helemaal niet (lacht). Gewoon, zoals vandaag, dat we in schone zalen en voor wat volk kunnen optreden. Meer moet het voor mij niet zijn.» Daan: «We hebben het altijd stap voor stap aangepakt. Dat gaat nu niet anders zijn. In de eerste jaren speelden we vooral veel rockrally’s en in kleine cafés. Daarna volgden de wat grotere zalen en festivals. En nu, de jaren 2012 en 2013, namen we onze eerste plaat op. Ik vind het al knap dat we daar zijn geraakt. Nu hopen we een volgende stap te kunnen zetten wat betreft zalen, clubs en festivals. Natuurlijk zou ook hier en daar wat airplay geen kwaad kunnen. Vorige week zijn we trouwens voor de allereerste keer op de radio gekomen, op Radio 1. Was wel leuk.» Evert: «We zijn wel lang moeten opblijven, want ze draaiden onze single pas om 12 ‘s nachts.» (lacht) Daan: «Maar het is erop geweest! Dus ook dat doel hebben we al bereikt.»

Tetten!

Waarvoor we eigenlijk hier zijn, het artwork. Allen in koor: «Tetten!»

We merken inderdaad dat jullie van fijne charcuterie houden. Onze belangrijkste vraag luidt dan ook: wie is het mooie vrouwmens op de hoes? Daan: «De persoon in kwestie komt vanavond alles aan elkaar praten.» Evert: «’t Is eigenlijk een vrij bekend persoon.» Daan: «Ze heeft bijvoorbeeld al op de cover van de P-magazine gestaan. Zelf kennen we ze via onze stamkroeg, waar ze tapte. Ik heb er altijd al een goede verhouding mee gehad. (lacht) We waren op zoek naar iets tofs voor onze albumhoes. Bijgevolg iets wat aanspreekt en mensen lokt. We dachten bij onszelf: ‘Wat zien venten graag?’ Blote vrouwen, hè.» Alexander: «Inderdaad, of je dat nu plezant vindt of niet. Het opmerken zal je.»

Snugger als we zijn – toch zeker in ons vakgebied Vlaamse Vleeswaren – bespeuren we dat de dame die de hoes bekleedt niemand minder dan Nasrien Cnobs is. U kent de Werchterse schone als de sidekick van Peter Van De Veire. Interessant om weten, zij is de kleindochter van een slager.

Wie kwam eigenlijk op het idee van de bloederige, erotische fotoshoot? Evert: «Eigenlijk ben jij met die worst gekomen (doelt op Ward Cannaerts, n.v.d.r.).» Alexander: «Ik wou gewoon een blote madam…» Daan: «En toen zei de Ward dat we daar iets meer mee moesten doen. Hij kwam uiteindelijk zelf met bloed en worsten af.»

Wij zien er de humor vast en zeker in. Toch nemen we aan dat niet iedereen dit even smakelijk vindt. Hoe reageren de meeste mensen? Daan: «Over het algemeen heel goed, behalve één heel negatieve. Vegetariërs enzo.»(hilariteit alom) Alexander: «Het spreekt aan, da’s wat we wensten.» Evert: «Laat het duidelijk zijn: we willen heus geen boodschap brengen tégen vegetariërs.»

Compleet verloren

Julle kennen de film Spinal tap … Maakte jullie, als rijzende bluesrockband, al een Spinal Tap-moment mee? Alexander: «Toch wel, ja. We waren er daarstraks nog over bezig. Toen waren we namelijk compleet verloren gelopen hier.»(lacht)

Jullie speelden eerder al op festivals als Maanrock en Blues Peer. Bovendien traden jullie ook al op in de AB en in de TRIX. Zijn jullie dan nog zenuwachtig voor een avond als deze? Daan: «Ik wel!» (lacht) Alexander: «Wij twee (hij doelt op Evert,n.v.d.r.) eerder niet.» Evert: «Tijdens het eerste nummer misschien. Maar ik voel het direct als het goed zit.» Alexander: «We hebben in ieder geval genoeg gerepeteerd, dus we weten dat we het kunnen.»

En het optreden zelf? Het rocktrio bleek niet onder de indruk van een goed gevuld Depot en speelde compromisloos, strak en jeugdig energiek.

Wij zonderen ons nu weer af. Volgende week beschouwen we hun debuutalbum met een kritisch oor en nog wat The DeVilles-bier. Lees het op Onze Kijk!

Foto's interview

Onze kijk. www.onzekijk.be