The DeVilles - The DeVilles

Er was een tijd, niet zó lang geleden, dat het debuut van The DeVilles the new hot thing in het Vlaamse cd-landschap geweest zou zijn. Temidden van ons huidige muzikale boom (op straffe af van een grote chauvinist genoemd te worden: we zijn echt goed bezig) echter dreigt dit naar goedkope whisky geurende schijfje over het hoofd gezien te worden. Tant pis.

Bluesrock voor beginners

The DeVilles weten namelijk echt wel hoe ze een goeie bluesrocker moeten schrijven, en in sommige gevallen zelfs een héél goeie bluesrocker. Beginnen doet men daarvoor blijkbaar met het intensief beluisteren van de volledige back catalogue van AC/DC, gevolgd door de aanschaf van de grootste versterkers uit de plaatselijke muziekwinkel, het aanstellen van Lange Polle (je weet wel, die ene vanTriggerfinger), en rammen maar.

In praktijk gaat het natuurlijk allemaal iets subtieler in zijn werk, want hoewel dit gehele plaatje een soort 'los uit de pols'-sfeertje over zich heeft, schuilt er duidelijk meer dan het harde aanspelen van de gitaren, of het geselen van de cimbalen, inThe DeVilles.

Preachers and Devils bijvoorbeeld is niets minder dan een ingenieus (en een door een geweldige riff gedragen) geconstrueerde mokerslag van een nummer waar ook een band als Wallace Vanborn heden ten dage de podia mee bestormt.Fragments swingt onderheen z'n geluidsmuur heen dan weer dat geen naam heeft (horen is geloven), net zoals de shalalalalakoortjes uit Purple Line schreeuwen om een festivalpodium.

Schrijven is schrappen

Voor elke voltreffer staat er op The DeVilles evenwel ook een nummer dat wij in onze bikkelharde archieven catalogeren onder 'zozo'. Neem nu Sick Fish (of Jerry, of Time to Dance, of...): absoluut niets mis mee, maar echt enthousiast worden we er ook niet van, daarvoor is het dat tikkeltje te voorspelbaar om helemaal te beklijven.

We moesten soms wat denken aan het ter ziele gegane El Guapo Stuntteam dat een tijdlang de Belgische podia afdweilde met hun vakkundige classic bluesrock, maar ondanks begeesterd gesoleer en enkele straffe songs nooit echt helemaal van de grond geraakte. Dat het met deze heren eenzelfde vaart zal lopen is natuurlijk niet gezegd (we wensen het hen alvast niet toe), als kennismaking is hun debuut immers zeer geslaagd, maar mag het de volgende keer gewoon nét ietsje meer zijn?

www.cjp.be