The DeVilles Rock Herk 12 juli 2013
Nu al in ons rijtje nieuwjaarswensen: een tweede plaat én een eigen identiteit voor The DeVilles. Het Keerbergse trio lokte u met z’n mix van blues en seventies rock naar de Main Stage, zette u voor het eerst deze zaterdag aan het dansen en bracht u op een zilveren dienblad het meest opzwepende gitaarwerk uit lang vervlogen tijden. Op de momenten dat God zich nestelt in de riffs van The DeVilles, zijn wij de grootste fans, het soort bewonderaars dat op de eerste rijen urenlang de hitte trotseert om zijn helden van dichtbij aan het werk te zien. De tinnitus nemen we er met graagte bij, de wiegende heupen van de blonde deerne naast ons ook. Maar helemaal begeesteren deden The DeVilles - net zoals AC/DC een band met een eigen bier! - niet. Het trio baarde in 2013 een eerste plaat, geproducet door Monsieur Paul van Triggerfinger, maar mist duidelijk nog een eigen identiteit. De broertjes Daan (zang/gitaar) en Evert De Vries (drums) en Alexander Laeremans (bas) spelen vooral het soort muziek waarmee hun helden groot geworden zijn. Lekker strak, dat wel, maar wij missen toch die persoonlijke twist die ons wellicht helemaal overstag doet gaan. Dat neemt niet weg dat ‘Preachers and Devils’ over het venijn van een in het nauw gedreven kater beschikt en dat ‘Sick Fish’ lekker een eind weg rockt, terwijl u rustig van een biertje nipt en pseudo-sensueel tegen de derrière van uw lief staat aan te schurken. ‘Old Skooler’ ís old school en ‘Find My Way’ doet het uitstekend bij puberende tienerjongens die de laatste restjes kinderlijke naïviteit van zich afschudden en binnen afzienbare tijd de volledige back catalogue van The Who en Led Zeppelin bij hun iTunes-favorieten hebben staan. Hoogtepunt is het mooi gepolijste ‘Second Life’ waarin Rory Gallagher en Neil Young de dans leiden. De zoete gitaarklanken, een huilende mondharmonica en de rauwe stem van Daan De Vries komen hier het beste uit de verf. Een song waar meisjesharten op ontgonnen worden en die het beste doet verhopen voor de toekomst. Toch mag het u niet verwonderen dat onze gedachten regelmatig afdwaalden naar Nasrien Cnops, ochtendstewardess bij MNM en na een (veel te brave) passage in P-magazine verworden tot de ultieme natte droom van uitgebluste vijftigers die aan een tepelhof genoeg hebben om het vuur in hun lendenen te doen ontbranden. Op de hoes van het titelloze debuutalbum van The DeVilles stelt Cnops netjes haar fijne vleeswaren tentoon, bedekt onder een laagje bloed en enkele strategisch geplaatste saucissen van de chef. Zelden zoveel zin gehad in barbecue. Origineel valt het allemaal niet te noemen, maar The DeVilles kronen zich wel tot hofleverancier van good old rock ‘n’ roll. En daar nemen wij op een zwoele zomeravond best genoegen mee.
Jonas Maris http://www.jonasmaris.com/music.html
